System prezydencki jako forma rządów nieodzownie jest kojarzony z amerykańskim systemem politycznym. Nie jest to wszakże błędne skojarzenie, ponieważ prezydencjalizm zawsze pośrednio jest związany z analizą systemu amerykańskiego, który stał się dla niej początkiem, a tym samym punktem odniesienia. Niemniej jednak z prezydenturami rządzącymi, a więc z silną pozycją głowy państwa w systemie, która swoje umocowanie znajduje w przepisach konstytucyjnych i w praktyce, mamy do czynienia także w innych częściach świata, w formie daleko odbiegającej od pierwowzoru.
Celem pracy jest ukazanie, że system prezydencki nie jest ani systemem jednolitym, jak zwykło się go nazywać, ani sztywnym, co pokazuje przedstawiona w pracy analiza systemowa. Owa sztywność podziału władzy, przypisana do tej formuły rządu, zdaje się jednym z jego elementów konstruujących typ idealny, jakim żaden system polityczny w praktyce być nie może i nie potrafi. Zamiarem pracy jest ukazanie, że rządzące prezydentury mogą występować w różnych wariantach relacji między organami władzy, a tym samym współczesny system prezydencki przechodzi proces, który zdaniem autorki można nazwać ewolucją. Ewolucja ta, w zależności od państwa, jego historii politycznej i genezy powstania czy cech charakterystycznych, przebiega w różnych kierunkach, począwszy od przerodzenia się klasycznej prezydentury rządzącej w hiperprezydencjalizm (a więc w prezydenturę absolutystyczną) czy też w silny prezydencjalizm wzbogacony o elementy parlamentarne.