"Histeria" to mozaika postaci i aktów mowy, które wchodzą w konfrontację z normami społeczeństwa koreańskiego, wyśmiewają jego tabu i sabotują sam język. W tym chaosmosie ciało zajmuje centralne miejsce - cialo, które boli, doznając represji, gniewu i solidarności z osobami marginalizowanymi, w tym chorymi psychicznie, żebrakami, biednymi i starszymi ludźmi oraz innymi grupami mniejszościowymi. Każdy tekst jest aktem mowy oporu. Odwołując się do słów poetki: "nadanie wierszowi tytułu jest jak nazwanie przestepstwa". Wiersze Kim Yideum unikają jednak wielkich narracji i nie są napakowane ideologiami. Nie ma ona innego planu, jak tylko przemawiać w surowym emocjonalnym rejestrze, który bywa pełen dysonansów, seksualnych insynuacji i uderzających obrazów. Jej język przeskakuje od tego, co przystępne, do tego, co idiosynkratyczne, a nawet groteskowe. To, co przypadkowe, a nie piękne, określa jej estetykę - nieudane zamówienie w restauracji, napastowanie w metrze lub okres, który przypada na dzień upamiętniający zbrodnię na działaczach ruchu demokratycznego w Korei.